9η Ιουνίου 1815: Το τέλος της συνεδρίας
Έπειτα από την Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους πολέμους, οι υπέρ-δυνάμεις τις Ευρώπης κλήθηκαν στη Βιέννη με σκοπό την αποκατάσταση της διεθνούς ισορροπίας μεταξύ των δυνάμεων και τη ρύθμιση χωροταξικών προβλημάτων μεταξύ Βασιλικών Οίκων της Ευρώπης που αναδύθηκαν εκείνη την περίοδο. Στη Σύνοδο της Βιέννης παρευρέθηκαν συνολικά 450 αντιπρόσωποι μετατρέποντας την, την πολυπληθέστερη συνεδρίαση ως εκείνη την εποχή. Κύρια εκκρεμότητα της διάσκεψης, ήταν η καθοριστική διαμόρφωση των συνόρων των κρατών της Ευρώπης. Οι Μεγάλες δυνάμεις που συμμετείχαν, η Αγγλία, η Πρωσία, η Ρωσία, η Αυστρία αλλά και η ηττημένη Γαλλία που είχαν στο νου τους την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών προτεραιοτήτων που τέθηκαν. Ο εκπρόσωπος της Γαλλίας πέτυχε μέσω των συζητήσεων την παλινόρθωση της αριστοκρατίας και την πλήρη παγίωση της προηγούμενης εξουσίας, όσα δηλαδή κλάπηκαν από τον Ναπολέοντα. Η Αγγλία μετά την επικύρωση της ως κυρίαρχη θαλάσσια δύναμη εξασφάλισε σημαντικές εδαφικές εκτάσεις κλειδιών όπως την Μάλτα, τα Επτάνησα και τη νήσο Ελιγολάνδη ανοιχτά της Δανίας. Παράλληλα απαίτησε τη δημιουργία ενός τείχους γύρω από τη Γαλλία θεωρώντας την ως απειλή για τη διαταραχή ισορροπίας στην Ευρώπη. Η Ολλανδία μετά την αποκατάσταση του βασιλείου της προσάρτησε το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Το βασίλειο της Σαρδηνίας ενσωμάτωσε τη Γένοβα και τη Σαβοΐα ενώ η Πρωσία αύξησε τη δύναμη της για να εξισορροπήσει τη Γαλλική. Η Αυστριακή αυτοκρατορία ανέκτησε πάλι τη βόρεια Ιταλία αυξάνοντας τον πληθυσμό της κατά 4,5 εκατομμύρια. Αποφασιστικός παράγοντας στο συνέδριο έπαιξε η Ρωσία όντας η μεγαλύτερη χερσαία δύναμη της εποχής. Ο τσάρος Αλέξανδρος θέλησε να παραμείνει ηγεμόνας της Πολωνίας κάτι που ήταν αντίθετο στις διαθέσεις της Αυστρίας καθώς θα υποχρεώνονταν να παραχωρήσουν ορισμένα Πολωνικά εδάφη. Οι Πρώσοι αντιθέτως ήταν σε θέση να ανταλλάξουν Πολωνικές επαρχίες για τη Σαξονία που εν τέλη προσάρτησαν ένα τμήμα της. Έπειτα από συζητήσεις, αποφασίστηκε η δημιουργία ενός αυτόνομου Πολωνικού κράτους με την Κρακοβία και τα περίχωρα της, η ανεξαρτητοποίηση της Ελβετίας και η σύσταση της Ιεράς συμμαχίας ως μορφή αντιδραστικής δύναμης για κάθε επανάσταση που θα επηρέαζε τα συμφέροντα των δυνάμεων της εποχής . Στη σύνοδο της Βιέννης υπήρξαν και οι πρώτες διπλωματικές προσπάθειες για τη δημιουργία ενός Ελληνικού κράτους. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ως Έλληνας αντιπρόσωπος, πλησίασε τον Τσάρο Αλέξανδρο ζητώντας του υποστήριξη στο λόγο που επρόκειτο να βγάλει. Αφού ο Τσάρος τον διαβεβαίωσε πως υποστηρίζει την σύσταση ενός Ομόθρησκου Ελληνικού κράτους, ο Ι. Καποδίστριας την επομένη ακριβώς στιγμή είπε: «Νομίζω πως χρέος των Μεγαλειοτάτων, είναι να λάβετε οποιαδήποτε πρόνοιαν και δια το καταδυναστευόμενον ελληνικόν έθνος παρά της Οθωμανικής εξουσίας, το οποίον υποφέρει τόσους αιώνας τον τυραννικόν οθωμανικόν ζυγόν και το οποίον διακινδυνεύει να πέση εις την τελευταίαν εξόντωσιν και τον μηδενισμόν, όθεν δεν μου φαίνεται δίκαιον το να αδιαφορήσουν οι Βασιλείς.»
Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε το ανατολικό ζήτημα καθώς ο Μεγάλος ασθενής (Οθωμανική αυτοκρατορία) εμπόδιζε την Ευρωπαϊκή αποικιακή επέκταση στην ανατολή. Έτσι μεταξύ πρόσθετων προβλημάτων η Ιερά συμμαχία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των Βαλκανικών κρατών υποστηρίζοντας τις επαναστάσεις της Ελλάδας, Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
