Ποτέ δεν συμπυκνώθηκε ο χρόνος στον τόπο αυτό τοσο πολύ και τόσο έντονα, όσο στα χρόνια της τρέχουσας κρίσης που επιμένει πεισματικά. Με αστραπιαία ταχύτητα οι τροχιές του βίου άλλαξαν πορεία. Οι ζωές μας γέμισαν με ασκήσεις επιβίωσης. Η γαλήνη αντικαταστάθηκε απο το συνεχές άγχος για το αύριο που μοιάζει να χάνεται στον ορίζοντα ενός άδηλου μέλλοντος. Η χώρα ”μετατοπίστηκε” στον χάρτη του δυτικού πολιτισμού. Γίναμε ξανά υπανάπτυκτη οικονομία αφού τα πάντα υποτιμήθηκαν, τόσο γρήγορα, τόσο έντονα. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα.
Το κλίμα στην οικονομία είναι γεμάτο απο τα σύννεφα της αβεβαιότητας και το νέφος της αδράνειας.
Η ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ
Αναστολή, αναβλητικότητα, απώθηση. Όλα σπρώχνονται σε ένα απροσδιόριστο ”μετά”, σε ένα αόρατο αύριο. Χαμηλές δαπάνες, εισοδηματικοί περιορισμοί, εθισμός στα αναγκαία και στα απαραίτητα. Το χρήμα δεν κυκλοφορεί παρά μόνο όταν το ακουμπάμε στο γκισέ των τραπεζών για πληρωμές πάσης φύσεως, την ωρα που το Δημόσιο έγινε ο μεγαλύτερος συνέταιρος στην ζωή μας. Και εμείς είμαστε οι μεγαλύτεροι πελάτες του. Καμιά “κοινοπραξία” δεν λειτουργεί τόσο ανορθόδοξα όσο αυτή των πολιτών με το δημόσιο.
Η εκδραμάτιση της πραγματικότητας μετά τα μνημόνια είναι μια αναμφισβήτητη κατάσταση στον συλλογικό ψυχισμό. Δεν υπερβάλλουμε όταν μιλάμε για σταδιακή διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων, φτωχοποίηση, υποτίμηση μόχθου και περιουσιών.
Η Ελλάδα άλλαξε προς το χειρότερο, ραγδαία μεν αλλά και ταυτόχρονα βασανιστικά.
Για πόσο καιρό όμως θα περιγράφουμε το ορατό, το προφανές; Μέχρι πότε θα καταγγέλουμε και θα υποδεικνύουμε το κακό και θα ορίζουμε τους φορείς του όπως μας βολεύει; Πόσο θα συντηρείται στο ατομικό και στο συλλογικό ασυνείδητο ο μηχανισμός αποβολής της ανυπόφορης πραγματικότητας;
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να περάσει στην φάση της εκλογίκευσης.
Μια δύσκολη, επίμονη και κοπιαστική δουλειά. Πρόκειται για προσπάθεια αναγκαστικού περάσματος. Από την καθίζηση στην σταδιακή, στην κλιμακούμενη ανάκαμψη, μέσα σε ένα περιβάλλον με χαμηλότερα μεγέθη και υποτιμημένες αξίες της καθημερινότητας. Δεν μιλάω για πειθαναγκαστική προσαρμογή στο απολύτως αναγκαίο, στο μέτριο, στην ολιγάρκεια. Αυτό είναι αυτοχειρία, αυτοκαταστροφή. Χρειαζόμαστε στόχους εφικτούς, βατούς, χειροπιαστούς. Ατομικά και συλλογικά. Θα αλλάξει η ζωή μας ξανά αν συνειδητοποιήσουμε οτι με μικρό βηματισμό θα κάνουμε την οικονομία και την κοινωνία ισχυρότερες του αδηφάγου Κράτους. Γιατί αυτή είναι η μεγάλη μάχη που διεξάγεται πίσω από τα χαρακώματα της κρίσης.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
* Το σκίτσο είναι του Θοδωρή Μακρή
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Ηλία Καραβόλια στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
