Αυτό που είναι αναμφισβήτητο σήμερα είναι πως υπάρχει έντονη πολιτική και κοινωνική ρευστότητα. Οι τεράστιες και βίαιες αλλαγές που συνόδευσαν την επιβολή των μνημονίων όχι μόνο αλλοίωσαν τον κοινωνικό ιστό, «εξαφανίζοντας» ολόκληρα κοινωνικά στρώματα, αλλά επέβαλαν και την ψυχολογία της παραίτησης και της ήττας. Άλλαξαν τα δεδομένα, δεν επέφεραν όμως την ωρίμανση και τη συνειδητοποίηση του κόσμου πως χωρίς ισχυρές βάσεις –κοινωνικές και προσωπικές– δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία και ανάπτυξη, δικαίωση και ανθρώπινη ευτυχία.
Οι Έλληνες του 2014 δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους πολίτες που όχι μόνο ξόδευαν, αλλά είχαν αναγάγει το life style και την καλοπέραση, που θεμελιώθηκε από τη δεκαετία του ΄80, σε κυρίαρχη ιδεολογία.
Δεν έχουν σχέση με την ελληνική κοινωνία των προηγούμενων δεκαετιών που «άκμαζε» μόνο οικονομικά και στην οποία ο εγωκεντρισμός, το προσωπικό βόλεμα, και η απόρριψη κάθε έννοιας συλλογικότητας και αλληλεγγύης, έβαζαν ταφόπλακα σε ό,τι θεωρούσαμε γνησίως ελληνικό χαρακτηριστικό, όπως είναι η φιλοξενία και το ενδιαφέρον για τον διπλανό. Τα συμφέροντα της γειτονιάς έγιναν συμφέροντα του συγγενολογιού και αυτά συμφέροντα μιας ολιγομελούς οικογένειας.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η Αριστερά –παραδομένη στον λαϊκισμό ενός απερίγραπτου ΠΑΣΟΚ– όφειλε να αναμετρηθεί με το παρελθόν της. Όχι μόνο να πάψει να αποδέχεται επιπόλαια κάθε συνδικαλιστικό αίτημα, αλλά και να βαθύνει την κριτική της απέναντι σε μια καλά οργανωμένη και αντιδραστική εξουσία, που στηρίζεται σε ένα εκπαιδευμένο ευρύ κοινό. Εκπαιδευμένο να υπηρετεί τη συγκεκριμένη διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα.
Η Αριστερά όφειλε να βρει νέα πατήματα, ώστε να μπορεί να ενσωματωθεί αλλά και να κατευθύνει τη νέα κοινωνική πραγματικότητα.
Έλλειψη πολιτικής συνείδησης
Οι δύο τελευταίες αναμετρήσεις ανέδειξαν νέες παραμέτρους.
Η καταβαράθρωση του δικομματισμού και το τέλος της ευδαιμονίας των μονοκομματικών κυβερνήσεων αποτέλεσε μόνο μια ψηφίδα σε όλα όσα άρχισαν πια να συνιστούν τη νέα πολιτική πραγματικότητα. Τώρα πια η συνεννόηση και η επικοινωνία ανάμεσα σε αλλοτινούς «εχθρούς» ώστε να ευοδωθούν κυβερνητικές συμμαχίες, θεωρείται αναγκαία, ιδιαίτερα για τα κόμματα που έχουν αντιληφθεί πως απαιτούνται μεταρρυθμίσεις σε βάθος, που έτσι κι αλλιώς θα τα έφερναν αντιμέτωπα με τα πιο συντηρητικά οικονομικά στρώματα και τις οργανωμένες συντεχνίες.
Από τις εξελίξεις αναδείχθηκε όμως και μια άλλη ψηφίδα- παράμετρος που δυστυχώς συνεχίζει να παραμελείται με συνέπειες που ακόμη δεν έχουν εκτιμηθεί.
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής και η «χωρίς λογική» μετακίνηση ψηφοφόρων από τη Χρυσή Αυγή προς τον ΣΥΡΙΖΑ και ανάποδα, στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, ανέδειξαν το πόσο βαθιά απολίτικα και χωρίς συναίσθηση είναι μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, που φλερτάρουν με τον εκφασισμό και τη βία.
[quote text_size=”small”]
Η έλλειψη παιδείας και ιδεολογικών αναφορών –η «δουλειά» που έκανε το ΠΑΣΟΚ αφομοιώνοντας τα αιτήματα της Αριστεράς και ενσωματώνοντας στην πολιτική του πελατειοκρατία και εξουσιομανία ήταν τεράστια– ανέδειξε την παντελή έλλειψη ευαισθησιών και αλληλεγγύης, την ανυπαρξία διάθεσης για ένα διαφορετικό άλμα προς τα εμπρός.
[/quote]
Πόσοι, ποιοι θεωρούν πως μόνο οργανωμένα και με μακρόπνοα πλάνα θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε υγιείς παραγωγικές βάσεις, πάνω στις οποίες θα μπορούσαμε να ξανακτίσουμε μια νέα, ανθρώπινη κοινωνία που θα σέβεται τους πολίτες της –εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα–, θα φροντίζει την υγεία και την εκπαίδευσή τους και θα αναδιανείμει τον πλούτο προς όφελος ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων;
Η αντίληψη πως έπρεπε να επέμβουμε στις εξελίξεις ως Αριστερά, ήταν μια βαθιά ανάγκη να ξεπεράσουμε την αντιπολιτευτική βεβαιότητα, αλλά έδειξε και ήταν προφανές πως δεν αρκούσε. Η δουλειά που έπρεπε να γίνει τόσο στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ –που τόλμησε να ξαναθέσει το ερώτημα «Για ποια Αριστερά;»– όσο και σε επίπεδο κοινωνίας ήταν τεράστια και ξεπερνούσε το μέγεθός της. Πώς, με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να συμβάλλουμε στην εμπέδωση μιας άλλης παιδείας, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των πολλών;
Κρίσιμα ερωτήματα
Ήταν αναγκαίο να συναντηθούν όλες οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού –και όχι της Κεντροαριστεράς, που αποτελεί «συντηρητικό» μέγεθος ανίκανο να επωμιστεί το βάρος των εξελίξεων, όπως θαυμάσια σημείωσε και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλη– ώστε να διευρυνθούν τα μέσα και να ανοίξει ένας ακόμη πιο βαθύς δίαυλος επικοινωνίας, που θα μπορούσε να θέσει εξαρχής κρίσιμα ερωτήματα για την κοινωνία που θέλουμε.
Στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τέθηκε το ζήτημα των συμμαχιών της και αυτό που έδειξε να πρεσβεύει η «Κίνηση των 58». Υπήρξαν συγκρούσεις, ένταση, με τα αποτέλεσμα να καταγράφονται ως καταλυτική επικράτηση της άποψης που έλεγε πως είναι πολιτικά και κοινωνικά άστοχο να συμπορευτούμε με «ασχημάτιστες», χωρίς ιδεολογικοπολιτικές αναφορές, δυνάμεις στις ευρωεκλογές.
Αποστασιοποιούμενοι από τις συντριπτικές αποφάσεις του Συνεδρίου –στο πλαίσιο της Δημοκρατίας εντός του κόμματος υποστήριξα την πλειοψηφούσα άποψη, αλλά ψήφισα και τον Σπύρο Λυκούδη για μια θέση στην Κ.Ε.– οι προσκείμενοι στην κίνηση αποφάσισαν τη δημιουργία άλλου ενός κόμματος.
Το τραγελαφικό είναι πως δημιουργούν ένα νέο κόμμα, ενοχλημένοι που η ΔΗΜΑΡ δεν θέλει(;) την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς –καλά, αυτό ψηφίσαμε στο συνέδριο; –, τορπιλίζοντας εξαρχής αυτήν την ίδια την ανασυγκρότηση που επικαλούνται.
Το πρώτο ερώτημα είναι: Πώς εξυπηρετείται η ιδέα της ενότητας της Κεντροαριστεράς, όταν έχουν ήδη αποκλειστεί η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ;
Αν στόχος της κίνησης- κόμματος είναι η ανασυγκρότηση, γιατί προχωρά στη διάσπαση των δυνάμεων της θεωρούμενης Κεντροαριστεράς;
Το δεύτερο και σημαντικό ερώτημα είναι: Ποιες ακριβώς ιδεολογικές- πολιτικές διαφορές από τη ΔΗΜΑΡ συνιστούν την αναγκαιότητα μιας νέας κομματικής «σφραγίδας»;
Το τρίτο: Ζητούν διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα με το ΠΑΣΟΚ, αλλά θέτουν εκτός ορίων τον ΣΥΡΙΖΑ, ως μη προοδευτικό κόμμα, κατά την έκφραση του Ανδρέα Παπαδόπουλου. Δηλαδή, οι πρώην σύντροφοι του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ δεν είναι προοδευτικοί –ας διαβάσουν πιο κάτω τις νέες απόψεις του κ. Βούλγαρη για το «άνοιγμα του παιχνιδιού»–, είναι όμως όλους όσοι γέννησε η μήτρα του ΠΑΣΟΚ! Μα το κοινωνικό- οικονομικό έκτρωμα που μας οδήγησε στα θανατηφόρα μνημόνια ποιος ακριβώς το έφτιαξε κομμάτι κομμάτι;
Τέταρτο: Είναι αλήθεια πως στην κοινή οργανωτική επιτροπή νέου σχήματος και ΠΑΣΟΚ, θα συμμετέχουν, εκτός των άλλων, η Φώφη Γεννηματά και οι κύροι Σκανδαλίδης, Κουκουλόπουλος, Σαχινίδης;
Πέμπτο: Είναι αλήθεια πως εκκρεμεί συνάντηση της «Κίνησης των 58» και του κ. Βούλγαρη με τον κ. Βενιζέλο;
Όπως σημειώνει ο κ. Βούλγαρης, «η άρνηση του Φ. Κουβέλη να συμμετάσχει, επέδρασε αρνητικά στο εγχείρημα». Παράλληλα αναφέρει ότι δεν αισθάνεται πιο κοντά «ούτε με τον Σαμαρά, ούτε με τον Τσίπρα» και πως εκτιμά ότι αν πετύχουν οι προσπάθειες να δυναμώσει ο ευρύτερος κεντροαριστερός χώρος, «τότε θα δούμε ενδιαφέρουσες και εποικοδομητικές διεργασίες και στον ΣΥΡΙΖΑ και θα ανοίξει το παιχνίδι σε περισσότερους κυβερνητικούς συνδυασμούς».
Έκτο: Είναι αλήθεια πως την ώρα που κατηγορεί την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ πως αποκλείει το ΠΑΣΟΚ αλλά μιλά με τον κ. Λομβέρδο, η Κίνηση φλερτάρει μαζί του;
Έβδομο; Ποιο είναι το «εναλλακτικό σχέδιο, με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά, το οποίο θα αποτελέσει τη βάση της συζήτησης με άλλες δυνάμεις; Αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά τα πολιτικά κείμενα των «58», θα διαπιστώσει πως κινούνται στον χώρο της ΔΗΜΑΡ, άρα προς τι το νέο σχήμα;
Τα στελέχη τους εγκλωβισμένα σε μια προσωποποιημένη αντιπαράθεση, διασπούν αντί να ενώνουν και εμμένουν στην καταγραφή τους ως άλλη μια ομάδα στο πλαίσιο μιας τόσο ξεχειλωμένης Κεντροαριστεράς που χωράει μέχρι και κομμάτια της ΝΔ (τι σημαίνει αλήθεια «Φιλελεύθερο Κέντρο» στο οποίο αναφέρονται; Γιατί, άραγε, προωθείται από συγκεκριμένα εκδοτικά συμφέροντα μια «απολίτικη λύση για τα σημερινά αδιέξοδα;»).
Από αυτές τις ανύπαρκτες εκτός Αθηνών δυνάμεις, δεν γίνεται καμία αναφορά στην αληθινή ανάγκη να πάμε ένα βήμα παραπέρα, αγγίζοντας την ψυχή χιλιάδων νέων που ασφυκτιούν, αλλά και εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που παραζαλισμένοι από τα πολλαπλά χτυπήματα των μνημονίων ψάχνουν πυξίδα να μην χαθούν.
Την ιστορία τη γράφουν οι παρέες, αλλά δεν αλλάζουν τον κόσμο αν δεν γίνουν κοινωνικό ρεύμα.
Το αύριο δεν είναι μακριά κι εμείς θα είμαστε παρόντες.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
