Έχει η αγάπη, το χάδι, το φιλί, η αγκαλιά, η ανιδιοτέλεια, η προσφορά, ηλικία;

576

Ζορίζομαι όταν πηγαίνω σε κηδείες. Ας είναι μεγάλοι άνθρωποι, δηλαδή από 80 και πάνω γιατί μέχρι 79 σκέφτομαι ότι ο συγχωρεμένος θα μπορούσε να ζήσει κι άλλα χρόνια, τουλάχιστον 6, 8, γιατί όχι και περισσότερα!Πάντα νέοι μου φαίνονται όσο τα χρόνια περνούν και φτάνω στο …μέσον του προσδόκιμου ζωής!

Μετά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν πχ.ήταν ζωντανή η μητέρα μου, που έφυγε περίπου στην ηλικία μου, ή αν ο πατέρας μου θα μπορούσε να ζήσει έστω δυο χρόνια παραπάνω αλλά όρθιος και μετά καταλήγω στο εξής: Ποιος θα μου πει ότι ο δικός μου άνθρωπος ήταν μεγάλος και δεν πρέπει να στεναχωριέμαι; Όχι! Θα στεναχωριέμαι γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν μέρος του “εγώ” μου ή πιο σωστά ήμουν εγώ  μέρος από εκείνον, από το αίμα του, το σώμα του, την αγάπη που μου χάρισε απλόχερα, την στοργή που δεν μου στέρησε ποτέ, το χάδι όχι μόνο στα εύκολα αλλά και στα πολύ δύσκολα όπως όταν έχασα την μητέρα μου και  το μόνο χέρι που υπήρξε πάντα μέσα στο δικό μου ήταν το δικό του και ο τρόπος που με κρατούσε ήταν μοναδικός. Ούτε σφιχτά, ούτε χαλαρά, τόσο όσο έπρεπε, έτσι όπως δεν μου δημιουργούσε ασφυξία και μου έδινε το περιθώριο να φαίνεται ότι εγώ ουσιαστικά τον κρατάω.

Πάντα με μάθαινε να στέκομαι στα πόδια μου, να μιλάω με θάρρος αλλά όχι με θράσος να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους όπως θα ήθελα να μου φέρονται εκείνοι αλλά να μην μασάω τα λόγια μου σε όσους νομίζουν ότι είμαι αδύναμη και όχι ευγενική. Μου έδειξε τι σημαίνουν τα όρια και μου τα επέβαλε αλλά πάντα με τον δικό του τόσο γλυκό τρόπο που δεν μπορούσα να του πω όχι γιατί δεν ήθελα. Με έμαθε τι σημαίνει ανιδιοτέλεια, εμπιστοσύνη, κουράγιο, πείσμα να πετύχεις και να ξεχωρίσεις αλλά να παραμείνεις ταπεινός και αφοσιωμένος στον στόχο σου. Μου έδειξε πως είναι να βάζεις τους άλλους πάνω από τον εαυτό σου και να πασχίζεις ως το τέλος να σε θυμούνται για τα θετικά και όμορφα πράγματα που έκανες στη ζωή σου ψάχνοντας να βρεις αρνητικά που ούτε πια τα θυμάμαι-ίσως και να μην υπήρχαν(;) εκτός της αυστηρότητας προς το μοναχοπαίδι του που με έκανε τελειομανή και ίσως αυτό να βρίσκω ή ίσως και όχι… Αλλά σε νεκρό ; όχι, είναι όνειδος! ειδικά για εκείνον που μόνο καλό έκανε και προσέφερε στους συνανθρώπους του διακριτικά και το έκανε από την καρδιά του που ήταν τεράστια και- τι ειρωνικό- ήταν αυτή που τον πρόδωσε. Είχε πλημμυρίσει αγάπη, γιατί έδωσε αλλά έλαβε πίσω σε αμέτρητη ποσότητα και ποιότητα πολλαπλασιασμένη επί …3 ή μάλλον επί 4! Από τα παιδιά μου, που τα μεγάλωνε μαζί μας και τον άντρα μου που μέχρι τέλους τον έλεγε «μπαμπά» και το εννοούσε. Γιατί τον ένιωθε πατέρα του επειδή ήταν πάντα δίπλα του με όλους τους τρόπους.

Έχει η αγάπη, το χάδι, το φιλί, η αγκαλιά, η ανιδιοτέλεια, η προσφορά, ηλικία;

Σήμερα λοιπόν, πήγα να τον «επισκεφτώ» μετά από καιρό, πάντα βρίσκω δικαιολογίες γιατί δεν μου αρέσει να πηγαίνω στο νεκροταφείο. Αφού καθάρισα, έπλυνα, άναψα κερί- καντήλι, έβαλα τα λουλούδια στο βάζο και 3 μικρότερα στην φωτογραφία του και μετά κάθισα στο μάρμαρο του τάφου και του μιλούσα.  Του μιλούσα σαν να ήταν απέναντί μου, χωρίς να μιλάει όπως έκανε όταν ζούσε, με άκουγε προσεχτικά, δεν διέκοπτε και μετά μου έλεγε την γνώμη του.  Κάποια στιγμή άκουσα ομιλίες. Γύρισα το κεφάλι και ένας κύριος, περίπου στην ηλικία μου, έκανε ακριβώς το ίδιο στον δικό του πατέρα αλλά με τρόπο πιο έντονο, αρχίζοντας να του φωνάζει ερχόμενος από μακριά: «Γέρο μου τι κάνεις; Μου έλειψες! Ήρθα να σου πω τα νέα μου. Α ρε γέρο μου!» Και ενώ μέχρι τότε ήμουν ψύχραιμη, δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου. Σκέφτηκα ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά νιώθουμε το ίδιο για τους «πραγματικά δικούς μας ανθρώπους».  Σηκώθηκα, φίλησα την φωτογραφία του και έφυγα κοιτώντας ακόμη διακριτικά τον κύριο που είχε καθίσει όπως κι εγώ νωρίτερα στον τάφο και μιλούσε στην φωτογραφία του πατέρα του.

Οι δικοί μας άνθρωποι λοιπόν, είτε είναι παππούδες είτε  γιαγιάδες, μητέρες, πατέρες, θείες, θείοι, νονές, νονοί και είναι μεγάλοι και πλήρεις ημερών δεν παύουν και δεν θα πάψουν ποτέ να είναι οι «δικοί μας άνθρωποι» οπότε ας μην ακούσω ξανά κανέναν να μου λέει για ηλικία. Έχει η αγάπη, η ελπίδα, η προσφορά, το χαμόγελο, το χάδι, έγνοια, η στοργή, η ευγένεια, η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια,  το φιλί, η αγκαλιά, ηλικία;  Για μένα όχι, για σας;

 

Αφιερωμένο σε έναν καλό μου φίλο, ξέρει αυτός.

γράφει η Αγγελική Μεταξά

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store Get it on Google Play