Ε όχι! Πάει πολύ! Δεν μπορεί να είναι όλα τέλεια! Δηλαδή εγώ γιατί παιδεύομαι;;;
Πριν προλάβω να του πω: «ρε αγάπη μου, τι μαγικά κάνεις και τα παιδιά δεν κάνουν ό,τι τους κατέβει, οι δουλειές του σπιτιού επίσης έγιναν σα να τις έκανα εγώ, έστω σχεδόν όπως εγώ, σε υπακούν καλύτερα από μένα, πες μου τι ακριβώς έκανες και το πέτυχες;;;;»
Με πλησιάζει και μου λέει: «εντάξει, ως εδώ ήταν, φτάνει!»
Ξαφνιάζομαι αρχικά, δεν θέλω όμως να το δείξω.
Τώρα αρχίζει το ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας!!!!
-Τί εννοείς βρε αγάπη μου; Ρωτάω δήθεν με αφελές ύφος.
-Δεν μπορώ άλλο, αυτό εννοώ. Κουράστηκα! Εντάξει, το παραδέχομαι, είναι δύσκολο να είσαι σπίτι, να μαγειρεύεις, να έχεις τα παιδιά, τα σκυλιά, την δουλειά σου και ό,τι άλλο υπάρχει στο σπίτι.
Και σένα, συμπληρώνω έντονα.
-Εμένα τι; Τι εννοείς;
-Και σένα αγάπη μου που όταν λέω ότι δεν μπορώ ή ότι είμαι κουρασμένη μου λες σιγά, δικαιολογίες, εγώ σε κουράζω κλπ.
-Τώρα μπορείς να καταλάβεις ότι ναι, το εννοώ, κουράζομαι και επειδή εγώ είμαι ενήλικη όπως και συ, πρέπει να καταλαβαίνεις και να συναισθάνεσαι όταν δεν βλέπεις ότι ζορίζομαι. Πολλές φορές έχω ανάγκη από ένα χέρι βοηθείας, έστω το δικό σου, κι ας είναι ανδρικό, μαλλιαρό και αδέξιο!
Με κοιτάει και σουφρώνει τα φρύδια του
-Έλα, πλάκα κάνω! Του λέω και τον αγκαλιάζω από τον λαιμό.
-Θέλεις να πεις ότι μέχρι τώρα υποκρινόσουν; Δεν σου άρεσε που μαγείρεψες, έφτιαξες πρωινό στα παιδιά, έστρωσες τραπέζι…
-Φτάνει! Με παιδεύεις!
-Έλα, λίγο ακόμη, άσε με να το ευχαριστηθώ!!!
-Τι κακιά που είσαι!!!!
-Πως την παλεύεις όλα τα χρόνια;;;; με ρωτάει και το εννοεί.
-Την παλεύω γιατί σας αγαπάω και παρόλο που με κουράζεις…ε, κουράζομαι, μου αρέσει να σας φροντίζω γιατί είμαστε οικογένεια. Αυτό σημαίνει όμως ότι πρέπει να μοιραζόμαστε κάποια πράγματα που ως τώρα έπεφταν πιο πολύ πάνω μου. Δεν ζητάω πολλά, μικρά καθημερινά πράγματα που θα με κάνουν να κερδίζω χρόνο και να μην γκρινιάζω.
-Όπως;;;
-Όπως να βάζεις τα ποτήρια σου στο πλυντήριο και όχι μέσα στο νεροχύτη, να ξεχωρίζεις τα βρώμικα ρούχα σου από τα καθαρά και να μην είμαι αναγκασμένη να τα ψάχνω ένα-ένα, να μαζεύεις τα πράγματά σου και να θυμάσαι που τα έβαλες χωρίς να ρωτάς συνέχεια που τα έβαλα γιατί εγώ απλά τα βάζω στην θέση τους!
-Μάλιστα! Κάτι άλλο;
-Ναι έχω και άλλα, όμως αυτή την στιγμή μου αρκούν αυτά από δουλειές….
-Από τα υπόλοιπα;
-Από τα υπόλοιπα, ίσως να περνούσαμε λίγο παραπάνω χρόνο μαζί, οι δύο μας, και μαζί με τα παιδιά μας, αυτό θα με έκανε πολύ χαρούμενη!
-Δεν έχεις δίκιο, προσπαθώ
-Ναι αλλά λίγο παραπάνω ίσως να ήταν καλύτερα
-Και σύ θα σταματήσεις να μου γκρινιάζεις;
-Μμ. ίσως….αν σε δω ότι προσπαθείς
-Έλα εδώ ρε μούτρο, μου λέει και με βουτάει να με φιλήσει.
-Μπαμπά! Μαμά! σας βλέπουμε!!! Τα παιδιά, και τα τρία μαζί, στοιχισμένα χαχανίζουν στον διάδρομο.
-Μας πιάσανε! Του λέω και γελάμε όλοι μαζί
Τελικά μπορεί να μην έχω συχνά ρεπό, αλλά κάποιες φορές ως μαμά πρέπει να μου αναγνωρίζουν ότι κουράζομαι. Ολες οι μαμάδες το έχουμε ανάγκη, κουραζόμαστε αλλά το κάνουμε με αγάπη.
-Νομίζω ότι θα ξαναπάρω ρεπό την επόμενη εβδομάδα λέω δυνατά και βλέπω έναν σύζυγο να με κοιτάει σχεδόν απειλητικά.
-Εντάξει, έστω λίγες ώρες του λέω και του κλείνω πονηρά το μάτι!
ΤΕΛΟΣ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
