Δεν μπορώ να κατακρίνω (κατηγορώ και αποδοκιμάζω) κάποιον που αποφάσισε να σπαταλήσει 25.000 Ευρώ σε μια σαμπάνια στον Ρέμο. Εγώ δεν θα το ‘κανα γιατί αυτή την εποχή υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα που θα μπορούσα να κάνω αποχωριζόμενος τα λεφτά αυτά και για πολύ περισσότερους συνανθρώπους μου. Μπορώ όμως να επικρίνω (κρίνω κάποιον ή κάτι αρνητικά και εκφράζω αυτή την άποψη) αυτήν την συμπεριφορά.
Μπορώ να κατακρίνω τον Αντώνη Ρέμο για κακόγουστο χιούμορ – μια προσβλητική ειρωνεία – στα όρια του ρατσισμού. Όπως θα κατέκρινα τον Λαζόπουλο για την ίδια χυδαιότητα του χιούμορ του ή τον Μιχαλολιάκο της ΧΑ για τον «πολιτικό» του λόγο. Πάνω απ’ όλα όμως θα κατακρίνω την υποκρισία των περισσότερων. Το «θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου» δεν είναι ίδιον γνωμικό της άρχουσας τάξης αλλά μάλλον ενός λούμπεν προλεταριάτου που θα ‘λεγε και ο σύντροφος.
Χαρακτηριστικό νεοπλουτισμού και κοινωνικής επιδειξιομανίας την οποία ορίζω ως την ύπαρξη φαντασιώσεων ή συμπεριφορών έκθεσης των χρημάτων/πλούτου -ως υποκατάστατο σεξουαλικού οργάνου- σε έναν ανυποψίαστο άγνωστο (σημ.: παράφραση της «επιδειξιομανίας», μιας παραφιλικής συμπεριφοράς). Ενός φαινομένου και ενός συμπτώματος που εμφανίστηκαν και γιγαντώθηκαν μαζί με την οικονομική ευμάρεια των τελευταίων δεκαετιών. Δεν είμαι ψυχίατρος ή ψυχαναλυτής αλλά θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μελετηθούν οι συμπεριφορές αυτές.
Ταυτόχρονα όμως, έχουμε και την ανάπτυξη της «κοινωνικής ηδονοβλεψίας» και του φετιχισμού. Ονομάστηκε και «life style» και κατέκλυσε τα ΜΜΕ. Δηλαδή, η άντληση ηδονής από την παρακολούθηση «σεξουαλικής πράξης» (βλέπε ξοδεύω λεφτά) στην οποία συμμετέχουν άλλοι. Το κοινωνικό μπανιστήρι με λίγα λόγια που ανέδειξε και την συμπαθή (πλην λούμπεν) τάξη των «γουάναμπις» (στα ελληνικά: wannabe).
Ο Γιώργος Λεντζάκης είνια Τραπεζικό στέλεχος
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
