Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι μνήμες μου είναι γεμάτες
θέατρο. Η μαμά μου λάτρευε το θέατρο σε μια εποχή που εκείνο απέπνεε
και μια ιδιαίτερη πολυτέλεια· βελούδα, γούνες, περίτεχνα χτενίσματα,
κομψά ρούχα και ψηλά τακούνια, μια ολόκληρη ιεροτελεστία που εκτός από
Elnett Satin, μοσχοβολούσε πάντοτε το άρωμα της μαμάς, l’ air du temps,
της Nina Ricci.
Κι όταν ο άνεμος του χρόνου τα πήρε όλα αυτά μαζί του, μαζί με τη
μαμά και τα ζεστά, τρυφερά και κομψά της χέρια που αγκάλιασαν για
πάντα τη γη, εμένα μου έμεινε γλυκιά και νοσταλγική η μνήμη εκείνων των
στιγμών· με δέος αντίκριζαν τα παιδικά μου μάτια την τεράστια πλατεία,
τα βελούδινα καθίσματα, με έκαιγε η αναμονή να περιμένω με κομμένη την
ανάσα μέχρι να σβήσουν τα φώτα και να δούμε αγαπημένους ηθοποιούς,
ζωντανούς μπροστά μας! Απίστευτο – ήταν αληθινοί, τους έβλεπες μπροστά
σου, in the flesh!
Κι όταν ο άνεμος του χρόνου τα πήρε όλα αυτά μαζί του, άκουγα μέσα
μου να πάλλεται σαν φλέβα μια αγαπημένη φράση που έλεγε συχνά η μαμά·
μια φράση που ηχούσε σαν μονόλογος ενός δράματος, ενός μονόπρακτου
που χάιδεψε ίχνη ζωής, όμορφης αλλά και σκληρής, γεμάτης δύσβατες
μνήμες, θλίψη για παλιές απώλειες, γεμάτη έρωτα για κάτι απροσδιόριστο
και χαμένο. Η μαμά με αγκάλιαζε με τα ζεστά της χέρια που
μοσχοβολούσαν γιασεμιά και μου έλεγε με εκείνη τη θεατρικότητα και την
αξιοπρέπεια που έκρυβε μέσα της μέχρι το τέλος, η ζωή είναι ένα θέατρο.
Κι όταν ο άνεμος του χρόνου τα σάρωσε όλα αυτά, συνειδητοποίησα
ότι η αγαπημένη φράση της μαμάς ήταν μια ξεδιάντροπη αλήθεια· μια
αλήθεια γεμάτη πολλές αληθινές στιγμές, που την ένιωσα να κυλάει καυτή
στο αίμα μου. Ανακάλυψα μικρές και μεγάλες στιγμές, θλιβερές,
παιχνιδιάρικες, πένθιμες και τρομακτικές· ενδεχομένως να δίνω ενίοτε
δαιφορετικές ερμηνείες στη φράση της μαμάς μου κι ίσως για εμένα το
θεάτρο να είναι μια ζωή, ίσως, γιατί όσο περπατάω στο μονοπάτι της
πραγματικότητας, κάπου ζωή και θέατρο ερωτοτροπούν κι ενώνονται ηδονικά, χάνοντας το ένα την ύπαρξή του μέσα στο άλλο, όπως στον αληθινό έρωτα.
Λατρεύω το θέατρο και με σαγηνεύει η ζωή που εκτυλίσσεται στη
σκηνή και, πράγματι, η οντότητα της θεατρικής πράξης και η ζωντανή
υπόσταση της στιγμής είναι μια ανεπανάληπτη μελωδία που αναδύεται και
συναντά το σύμπαν· στο θέατρο, όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει
δυνατότητα επιστροφής, η κατάσταση δεν είναι «αναστρέψιμη», κοινώς,
δεν υπάρχει undo! Μια λέξη φτάνει για να τραυματίσεις μια ψυχή, ένα
μαχαίρι αρκεί για να σκοτώσεις μια στιγμή – όταν η πράξη γίνει, όταν η
λέξη πεταχτεί στον αέρα, δεν υπάρχει γυρισμός, όπως στην καθημερινότητά
μας.
Σκέψεις, πράξεις, λάθη, επιθυμίες κυλούν πάνω στη σκηνή, καθώς
μέσα σε ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα, βλέπει κανείς, ανιχνεύει,
συνειδητοποιεί, λατρεύει ή μισεί μια ολόκληρη ζωή. Ίσως αυτή η ζωή να
είναι ενός άλλου, αλλά πάντα εμείς, οι άνθρωποι, μέσα στην τραγικότητα
του άλλου, συνειδητοποιούμε ίχνη της δικής μας.
Έτσι, μια Κυριακή πρωί ενός παλιού Νοεμβρίου σκέφτηκα πως θα
ήθελα να αναπαραγάγω όλα αυτά τα συναισθήματα με αγαπημένα
πρόσωπα, να βιώσουμε και να μοιραστούμε στιγμές από άλλες ζωές και να
τις κάνουμε δικές μας, έστω για λίγο. Αρχικά σκέφτηκα κάτι απλό, να
δημιουργήσω μια ομάδα «θεατρικού αναλογίου», που κατ΄ουσίαν είναι ένα
θεατρικό δρώμενο που δεν απαιτεί σκηνική δράση και πρακτικά είναι πιο
εύκολα διαχειρίσιμο. Ωστόσο, το «θεατρικό αναλόγιο» είναι ένα είδος
δύσκολο, καθώς, επειδή δεν έχει σκηνική δράση, δίνει ιδιαίτερη σημασία
στον τόνο της φωνής και τα ηχητικά εφέ.
Οπρώτοςάνθρωποςπουήρθεστομυαλόμου,για την εκπλήρωση
αυτής της επιθυμίας, ήταν ο Ν. Β.Κροντηράς, σκηνοθέτης, αγαπημένος
φίλος και έμπειρος στον χώρο του ραδιοφωνικού θεάτρου, από τη χρυσή
εποχή του τρίτου προγράμματος της ΕΡΑ. Απολαμβάνοντας έναν καφέ στα
Starbucks, ο Nίκος ήταν εκείνος που πήγε την ιδέα αυτή ακόμη πιο μακριά,
την υλοποίησε και την έφερε μπροστά σε ακροατήριο˙ «…και γιατί να μην
το παρουσιάσουμε σε κοινό;» αναρωτήθηκε, κι αφού αναρωτήθηκα κι εγώ,
ενέδωσα!
Η πρώτη κίνηση ήταν να επικοινωνήσω με φίλους για να μοιραστώ
την ιδέα και να κάνω προτάσεις σε επίδοξους πρωταγωνιστές!
Εντυπωσιάστηκα από την προθυμία των φίλων να συμμετέχουν σε κάτι
νέο, φρέσκο αλλά χωρίς κάποια δοκιμασμένη εμπειρία. Εκεί ήρθε η καίρια
συμβολή του σκηνοθέτη μας για να μας οδηγήσει σταδιακά σε αυτό που
είμαστε σήμερα και – τολμώ να πω – συνδυάζουμε τόσο το θεατρικό
αναλόγιο όσο και το ραδιοφωνικό θέατρο.
Η πρώτη μας παράσταση ήταν η «Ποντικοπαγίδα» της Agatha
Christie και παρουσιάστηκε τον Ιούνιο του 2017 στο “Café Amaryllis” στην
Κηφισιά – εκεί δοκιμάσαμε και τη πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία. Την επόμενη
χρονιά παρουσιάσαμε το Deathtrap του Ira Levin και το 2019 το Οκτώ
γυναίκες κατηγορούνται του Robert Thomas.
H παράσταση αυτή δόθηκε τρεις φορές σε τρεις διαφορετικούς δήμους
των Βορείων Προαστίων και είχε αμιγώς φιλανθρωπικό χαρακτήρα˙
συνδυάστηκε δηλαδή με συγκέντρωση τροφίμων για το κοινωνικό
παντοπωλείο των δήμων Χαλανδρίου, Βριλησσίων και Κηφισιάς
αντιστοίχως.
Σε όλη αυτή την πορεία, η ομάδα που δημιούργησα υπό τη
σκηνοθετική καθοδήγηση του Ν.Β. Κροντηρά δοκιμάστηκε, τροποποιήθηκε,
ένιωσε ματαίωση αλλά και ενθάρρυνση, ακριβώς επειδή συνειδητοποιήσαμε
in vivo πλέον, πού μπορούμε να φτάσουμε. Είπα πολλά και τελειώνοντας,
ένα μόνο θέλω να τονίσω για την αγαπημένη ομάδα, τους αγαπημένους
φίλους και τα βιώματα που νιώθουμε κάθε φορά που είμαστε μαζί…sky is
the limit!
Σας ευχαριστώ όλους…
Λία Τσεκούρα, παραγωγός της θεατρικής ομάδας “Teatro da
Camera”.
Πολιτισμολόγος, ΜΑ in Arts and Culture Management.
-
Γ.Γ. Σωματείου Ελλήνων Κριτικών Μουσικής, Θεάτρου & Χορού
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
