Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1982 όταν η σχολική ποδιά αποτέλεσε παρελθόν !
Σχεδόν όλα τα σχολικά μου χρόνια τα θυμάμαι με την ποδιά! Αυτή τη σκούρα μπλε ποδιά, που έφτανε κάτω από το γόνατο – δεν επιτρεπόταν πιο κοντή – και με κέντημα λευκής κλωστής έγραφε το όνομα του σχολείου. Αυτή που έχω κρατήσει γράφει το Λύκειο που φοιτούσα και είμαι περήφανη γι΄αυτό! Στο κέντρο της Αθήνας, στο 41ο Πρότυπο Λύκειο Θηλέων Αθηνών ! Γωνία Πατησίων & Κύπρου. Η ποδιά αυτή με γεμίζει τόσες αναμνήσεις … συνεχώς ρωτούσα λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία τη μαμά μου εάν επιτέλους έχει τελειώσει με το ράψιμο.. γιατί η μαμά μου είχε ράψει όλες τις σχολικές ποδιές μου.
To 1981 φοιτούσα ακόμη στο Λύκειο, και είναι τότε που ήρθε το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου και δύο επαναστατικές αλλαγές, κατάργησε τη σχολική ποδιά και έγινε σχολική αργία – εορτή η 17η Νοέμβρη. Έτσι κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου – 17 Νοεμβρίου – πηγαίναμε πορεία με πιασμένα τα χέρια “αλυσίδα”, από το σχολείο μου μέχρι το Πολυτεχνείο με τα πόδια, φωνάζοντας συνθήματα.
Όμορφα χρόνια, ξεχώριζαν οι μαθητές, είχαν μία ταυτότητα.. όμως όταν φτάσαμε στο λύκειο δεν εκτιμούσαμε πια την ποδιά καθώς θέλαμε να αναδείξουμε τη γυναικεία μας φύση γιατί μπορεί να ήμασταν θηλέων και να μην είχαμε αγόρια στις αίθουσες, μας περίμεναν όμως έξω από την πύλη του σχολείου! Ο Τζόνι Θεοδωρίδης, ο Σταμάτης Γαρδέλης, ίσως και ο Πάνος Μιχαλόπουλος …. τότε που το σχολείο είχε δύο βάρδιες, πρωί και απόγευμα.. και χτυπούσε το κουδούνι γύρω στις 6 μ.μ., χειμώνας, σκοτάδι, κι εμείς είχαμε καταφέρει να σηκώσουμε “λίγο” πάνω την ποδιά από το γόνατο και να κατεβάσουμε τις κάλτσες για να γίνουν σοσόνια και να φανεί η γάμπα μας!
Άλλες εποχές, θα έλεγα περισσότερο ουσιαστικές, με μαθήματα που δεν υπάρχουν πλέον, όπως το μάθημα των οικοκυρικών, των καλλιτεχνικών, της μουσικής παιδείας, των γυμναστικών επιδείξεων αλλά και τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς.. που τώρα κανένας έφηβος δυστυχώς δεν γνωρίζει!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
