Σε μία ταινία του Woody Allen, ” To Rome with love”, ένας καθημερινός υπαλληλάκος γίνεται ξαφνικά είδωλο της TV. Με αριστουργηματικό τρόπο περιγράφεται η άνοδος, το αποκορύφωμα, η επάνοδος στην αφάνεια και η ψυχολογική καταστροφή του πρώην λαικου ειδώλου.
Το φαινόμενο το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται κάθε τόσο. Και η αφορμή είναι πάντα, ή το δράμα του “αντικειμένου”, ή η επιτυχία σε λαϊκά σόους, ή το σωματικό κάλλος. Και το αποτέλεσμα είναι ΠΑΝΤΑ το ίδιο: η επάνοδος στην πραγματικότητα, με οδυνηρό τρόπο. Και είναι οδυνηρή η πραγματικότητα της αφάνειας, γιατί ακριβώς έχει γευτεί τη ” δόξα “, την αναγνωρισιμότα, πιθανόν και το χρήμα. Όμως η πραγματικότητα δεν έχει χρήμα, το “αντικείμενο” το σκόρπισε, πιστεύοντας ότι η δόξα του θα διαρκέσει για πάντα… Η πραγματικότητα δεν έχει κοσμικά πάρτυ, δεν έχει φωτογράφους, δεν έχει προσκλήσεις σε πρωινάδικα. Δεν έχει εκδηλώσεις θαυμασμού. Οδυνηρά πράματα…
Και “τίς πταίει” ;
Μα… πάνω από όλα το πεινασμένο κοινό. Το κοινό που δεν έχει μάθει να ζει τις μέρες του, το εγκλωβισμένο στην καθημερινότητα, που βλέπει να περνά ο χρόνος ανώφελα. Ένα κοινό που αναζητά την έξοδο απο την κατάσταση αυτή, και την βρίσκει με την αυταπάτη, αφ’ ενός μεν με την ταύτιση, στην περίπτωση του “δοξασμένου αντικειμένου”, αφ’ ετέρου με την αίσθηση του “μια χαρά είμαι εγώ” στην περίπτωση του “πάσχοντος αντικειμένου”. Πάντα όμως η δίψα για θέαμα. Πώς να είναι άραγε χωρίς τη μάσκα; τί να κάνει, πώς να είναι στις ιδιωτικές του στιγμές το.”αντικείμενο;
Και όλα αυτά αποτελούν μία αδήρητη ανάγκη, που έρχεται με προθυμία να ικανοποιήσει το Μέσο. Κυρίως η τηλεόραση. Είναι πιο εύπεπτη η εικόνα και δη η κινούμενη. Βέβαια το Μέσο δεν το κάνει αλτρουιστικά, εδώ πέφτει διαφήμιση, χρήμα… Και επειδή δεν είναι το χρήμα αρκετό, θέλει κι άλλο…Πώς; μα με μεγαλύτερη ακροαματικότητα που φέρνει περισσότερη διαφήμηση, περισσότερο χρήμα και περισσότερη ανάγκη για σόους τέτοιου τύπου.
Και φυσικά ερχόμαστε στην περίπτωση της επικεφαλίδας μας. Η Ιωάννα , πάντα με το μικρό της όνομα, ο ένας άνθρωπος με τραγική μοίρα, με κατεστραμμένη ζωή, που πρόκειται να καταστραφεί ακόμη περισσότερο, όταν περάσει η προβολή και έρθει η μοναξιά. Ένας άνθρωπος όμως που έχει όλη την τραγικότητα που θα τραβήξει το ενδιαφέρον του λαού, και φυσικά των Μέσων, που θα βρουν μία έτοιμη περίπτωση προς βορά. Αρκούν μερικές κάμερες, κανα- δυό δημοσιογράφοι να καλύψουν τις κινήσεις της, το παραμορφωμένο πρόσωπο, και εντυπωσιακά λόγια. Λίγα μόνο τα έξοδα, μεγάλες οι ακροαματικότητες. Και όταν ο λαός βαρεθεί και χωνέψει το ” ωραία, εμείς μια χαρά είμαστε “, κάτι πάλι θα βρεθεί να συγκινήσει τα πλήθη…
Και ποιός θα βρεθεί να στηρίξει την μόνη Ιωάννα ή την κάθε “Ιωάννα” στην τραγικότητά της…
