ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ

ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ

140
luck
good luck

γράφει η Αγγελική Μεταξά Παπαδοπούλου

Σκέψεις μιας μητέρας, παραμονή των Πανελληνίων Εξετάσεων

Σε θυμάμαι παιδάκι μικρό, που σε άφησα την πρώτη μέρα στο δημοτικό και το βλέμμα μου έψαχνε το δικό σου μέχρι να μπεις στην τάξη σου.

Σε θυμάμαι να με περιμένεις στην εξώπορτα με χαρά να σε γυρίσω σπίτι με το πρώτο Αριστα στο τετράδιο σου που με αδημονία περίμενες να μου το δείξεις.

Σε θυμάμαι να τρέχεις στο διάλειμμα με τα άλλα παιδάκια και γω να σε παρακολουθώ από μακριά για να δω αν φαίνεσαι ευτυχισμένη.

Σε θυμάμαι να κλαις γιατί πήρες τον πρώτο σου κακό βαθμό και να σε παρηγορώ ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.

Σε θυμάμαι να γυρίζεις με τα γόνατα γδαρμένα και τα χείλη σφιγμένα χωρίς να “μαρτυράς” ποιος σε έσπρωξε γιατί ήταν τον θεωρούσες φίλο σου.

Σε θυμάμαι να αλλάζεις, να ψηλώνεις, να ωριμάζεις, να με αμφισβητείς, να τσακώνεσαι, να διεκδικείς,να γίνεσαι έφηβη.

Και  μεγάλωνες, μεγάλωνες….

Και δεν ήθελες να σε πηγαίνω εγώ σχολείο, δεν ήθελες να σε περιμένω στο σχόλασμα,

δεν ήθελες να σου δίνω φιλί για καλημέρα μπροστά στους συμμαθητές σου,

δεν μου έλεγες τίποτα για τους βαθμούς σου,

δεν ήθελες να με βλέπεις όταν ήσουν μαζί με τους φίλους σου.

και μεγάλωνες…μεγάλωνες…

Σε θυμάμαι να βγαίνεις, να αργείς, να κλαις και να γελάς με πράγματα που ούτε φανταζόμουν,

να κλείνεσαι στο δωμάτιό σου, να ζητάς την μοναξιά και όχι την συντροφιά μου,

να μιλάς στο τηλέφωνο με τους φίλους σου και να μην γνωρίζω τα μυστικά σου.

 

Κι ας με πονούσες κάποιες στιγμές, έκανα υπομονή γιατί έπρεπε να σου δώσω χώρο και να σε αφήσω να διαφοροποιηθείς από μένα.

Και ας με πονούσε που από “μαμάκα” έγινα μαμά ή “μάνα”…

Και τα χρόνια περνούσαν…και ήρθε η μέρα να ανοίξεις τα φτερά σου

και να πετάξεις εντελώς μόνη σου με ορίζοντα το μέλλον σου.

Πρώτη μέρα εξετάσεων, πρώτη μέρα “πτήσης” για σένα

και μετρημένες πια οι μέρες που θα σε πηγαίνω σχολείο,

που θα θέλεις να είμαι κοντά σου χωρίς να με βλέπεις ή να με ακούς αλλά να με αισθάνεσαι.

Να ξέρεις πως, όπως την πρώτη, έτσι και την τελευταία μέρα της σχολικής ζωής σου

θα είμαι εκεί να σε καμαρώνω για την διαδρομή σου,

να προσμονώ το αποτέλεσμα της προσπάθειάς σου, όποιο κι αν είναι αυτό γιατί με νοιάζεις πιο πολύ εσύ παιδί μου.

Θα είμαι εδώ,  όσο με αφήνεις και μπορώ, δίπλα σου, να σου κρατώ το χέρι, να σου δίνω δύναμη, κουράγιο,

συγχαρητήρια ή συμπαράσταση, σε ό,τι χρειαστείς από εδώ και πέρα

και όσο με θέλεις στην ζωή σου, όπου μπορώ

γιατί είσαι και θα είσαι πάντα το Παιδί μου!

Γιατί θέλω να είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος με τις επιλογές σου

και θα ήθελα να μπορώ να ανήκω σε αυτές παιδί μου.

Κι αν το πετύχω, τότε σημαίνει ότι έκανα και γω κάτι σωστό,

κι ας είσαι εδώ και χρόνια ο αυστηρότερος κριτής μου.

 

Με πολλή αγάπη σε όλους τους γονείς και παιδιά στην δοκιμασία που ξεκινάει από αύριο και λέγεται “πανελλήνιες”.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store Get it on Google Play