γράφει η Αγγελική Μεταξά
Ημερολόγιο στις μέρες του κορωνοϊού
Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα πήρα τον σκύλο να τον βγάλω για την καθιερωμένη του βόλτα. Ντύνομαι πρόχειρα, φόρμα και αθλητικά, παίρνω το λουρί του και μόνο που με βλέπει χοροπηδάει πάνω μου και στην πόρτα από χαρά. «Περίμενε λίγο, να πάρουμε τα εφόδια, πώς θα πάμε έτσι βόλτα αγόρι μου» του λέω. Γαβγίζει από την ανυπομονησία του και υπακούει. Εφοδιάζομαι με γάντια, σκουπάκι-φαρασάκι μιας χρήσεως, σακουλάκια, τζελ απολυμαντικό, μαντηλάκια χεριών, μπουκάλι με νερό, το λουρί του και εκεί που είμαι έτοιμη να βγω, μου λέει η κόρη μου “Στάσου μαμά, δυο λεπτά να βάλω παπούτσια να έρθω και γω μαζί σου”.
«Ναι αγάπη μου, χαίρομαι που θα σε έχω παρέα.» της απαντάω βλέποντάς την να μου χαμογελάει.
Την περιμένω, φοράω το πρώτο γάντι από τα 5 ζευγάρια που πήρα στο μαγικό τσαντάκι, ανοίγω την πόρτα φωνάζοντάς της «Μην ακουμπήσεις τίποτα!» προχωράω πιο μπροστά, σχεδόν τρέχω, ανοίγω την εξωτερική πόρτα του σπιτιού, χωρίς να την αφήσω πάλι να την ακουμπήσει ( την οποία σημειώστε ότι απολυμαίνω 3 φορές την ημέρα τουλάχιστον) και βγαίνουμε έξω. Δεν βλέπω την αντίδρασή της αλλά υποθέτω ότι μειδιά.
Περπατάμε, η μια μπρος η άλλη πίσω. Προσπαθώ να αντισταθώ στο τρέξιμο του σκύλου μου που, στην αρχή δεν μπορεί να συγκρατηθεί, από την χαρά του με τραβάει μια δεξιά μια αριστερά, κάνω ζιγκ ζαγκ γιατί βασικά… εμένα πάει βόλτα ο σκύλος και όχι εγώ εκείνον! Σε 5-6’ φτάνουμε στο περίπτερο της πλατείας κοντά στο σπίτι. Αν και Κυριακή, ελάχιστοι άνθρωποι περπατούν λόγω απαγόρευσης κυκλοφορίας(α’ φάση, όχι καραντίνα). Αποφασίζουμε να αγοράσουμε από ένα κρύο τσάι του εμπορίου. Βγάζω το δεύτερο γάντι, (το προηγούμενο το είχα ήδη πετάξει σε κάδο και όχι στον δρόμο), πληρώνω, βάζω τα ρέστα στο μικρό τσαντάκι που κρέμεται διαγώνια πάνω μου προσπαθώντας να ισορροπήσω με τον σκύλο που με τραβάει. Και τότε, σχεδόν σε αργή κίνηση, βλέπω την κόρη μου να παίρνει το τσάι, σχεδόν με θράσος, να το ανοίγει διψασμένη για να το γευτείκαι νιώθω ότι θα πάω καρδιακό!
«Μην πιείς!!! Να το απολυμάνω!!! Στάσου!!!» τσιρίζω υστερικά. Η κόρη μου ακίνητη, άγαλμα από την φωνή, μέχρι και ο σκύλος λουφάζει, λες και πάτησα την «παύση» και πάγωσε η οθόνη με το τηλεχειριστήριο.
Βάζω γάντια, άρον άρον,(3ο ζευγάρι) παίρνω μαντηλάκια και αρχίζω να καθαρίζω τα μπουκάλια σαν μουρλή. Η κόρη μου με κοιτάει λίγο δύσπιστα, συγκρατημένα, προσπαθώντας προφανώς να κρατήσει την ψυχραιμία της.
«Τι συμβαίνει;» ρωτάω πιστεύοντας ότι εγώ είμαι η φυσιολογική και εκείνη αυτή που δεν κατανοεί τον κίνδυνο. Αχ! λέω μέσα μου, στα 20 κι εγώ έτσι σκεφτόμουν!
«Κάνεις σαν υστερική! (Λες και δεν το γνώριζα)Σταμάτα πια! Δεν θα πιώ από την έξω μεριά του μπουκαλιού, ηρέμησε!!!» σχεδόν με μαλώνει.
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη, να της απαντήσω όπως πρέπει, χωρίς όμως να την αποπάρω.
«Προσπαθώ» της λέω αλλά όχι με πειστικό τρόπο και προσθέτω «Δεν είμαι ψύχραιμη, το ξέρω…πως να είμαι…με όλα αυτά που συμβαίνουν.» την αντικρούω.
Περπατάμε πάλι. Εκείνη μπροστά, εγώ πίσω. Πάω λίγο πιο γρήγορα από πριν. Από ενοχές, από νεύρα…από τον σκύλο που αρχίζει πάλι να ξεθαρρεύει…
Ο ήλιος με έχει ζεστάνει, με αγκαλιάζει ελεύθερα, ο μόνος που μπορεί αυτό τον καιρό, μου ζεσταίνει το «μέσα» μου, με κάνει να νιώθω μια γλυκιά ανατριχίλα. Σηκώνω τα μάτια στον ουρανό, καταγάλανος! Ούτε ένα συννεφάκι, τα δέντρα γύρω μου σε ένα πράσινο χλωρό χρώμα σαν αυτό που παίρνουν μόνο την άνοιξη και τότε μου βγαίνει αυθόρμητα το παράπονο: «Αχ! Τι όμορφη μέρα παιδί μου και να μην μπορούμε να την χαρούμε!!!»
Και τότε, λέει η κόρη μου στρέφοντας το κεφάλι της προς εμένα: «Φυσικά και μπορούμε να την χαρούμε μαμά γιατί είμαστε έξω και είμαστε καλά!» Και συνεχίζει με σταθερό και αποφασιστικό βήμα να προχωράει χαμογελώντας αισιόδοξα.
Με αποστόμωσε. Τότε σκέφτηκα πως ναι, έτσι είναι, έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε. Χαμογέλασα για να κρύψω την στιγμιαία συγκίνηση που ένιωσα.
«Έχεις δίκιο» της ψέλλισα και την ακολούθησα ξανά με τον σκύλο να με τραβολογάει χειρότερα από πριν.
Το «Μέλλον» ήταν μπροστά μου και αισιόδοξη την ακολούθησα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
